Jedną z podstawowych wytycznych konserwatorskich przy odbudowie gmachów zabytkowych jest zachowanie maximum autentycznych elementów, a — jeśli jest to uzasadnione — rekonstruowanie elementów w oparciu o wiarogodne przekazy. Jeżeli odbudowywany zabytek ma służyć innym celom niż te, którym służył przed zniszczeniem, wówczas niezbędne jest takie rozwiązanie całości, aby czyniła ona zadość potrzebom użytkownika. Pogodzenie tych wymagań w
Pałacu Prymasowskim nie było łatwe: pałac — niegdyś siedziba magnacka — dziś ma służyć celom użyteczności publicznej. Wstępny projekt odbudowy, wykonany w pierwszym kwartale 1950 r., wykazał, że program potrzeb Ministerstwa Kultury i Sztuki mieści się z trudnością w przedwojennej kubaturze pałacu.
Kazimierz Saski, Odbudowa dawnego Pałacu Prymasowskiego w Warszawie, Ochrona Zabytków 20/3 (78), 1967, s. 30
W 1786 r. Zug wzniósł w ogrodzie
pałacu Prymasowskiego maneż z kolumnadą w fasadzie oraz malowidłami pokrywającymi jego wnętrza, a przedstawiającymi pejzaże włoskie.
Mariusz Karpowicz, Sztuka Warszawy, 1986, s. 207