355. Cząstka -by (-bym, -byś, -byśmy, -byście)

Tagi: reguła w pełnym dostępie dla każdego

Spis treści:

1. Pisownia łączna

Cząstkę -by (-byśmy, -byście, -bym, -byś) piszemy łącznie:

a) Z formami osobowymi czasownika, np. kupiłby, zarobiłabym, usunąłbyś, zagrzalibyście, chcielibyśmy; także używanymi bezosobowo (a zbudowanymi jak normalna forma rodzaju nijakiego czasownika): wydawałoby się, chciałoby się (zobacz też regułę o wymowie, tj. akcentowaniu, takich słów wymowa: akcent nie na przedostatnią sylabę).

b) W słowach będących faktycznie niepodzielnymi całostkami:

c) W słowach, które niekoniecznie mają już status tak silnie niepodzielnych jednostek jak te z punktu powyżej, ale których pisownia łączna utrwaliła się przez lata w piśmiennictwie:

Wymienione w dwóch powyższych podpunktach słowa należy pisać tylko łącznie. Jest to lista pełna. Staramy się zatem podejść do sprawy inaczej niż w publikacji Rady Języka Polskiego „Zasady pisowni i interpunkcji polskiej” (Warszawa 2024), w której zawarto przykładowe wyliczenie budzące wątpliwości. Wrócimy do tego w punkcie 4. poniżej.

A w punkcie 5. napiszemy jeszcze o słowach, dla których dopuszczamy pisownię wariantywną.

2. Pisownia rozłączna

Cząstkę -by (-byśmy, -byście, -bym, -byś) piszemy osobno we wszystkich przypadkach niewymienionych w punkcie 1.

Warto jednak te przypadki jeszcze osobno pokazać. A zatem rozdzielnie napiszemy -by m.in.:

a) Z formami nieosobowymi czasownika, to jest z bezosobnikami, np. chciano by, uszyto by, z bezokolicznikami, np. móc by, dać by, z imiesłowami przysłówkowymi, np. jedząc by.

b) Z predykatywami, np. można by, trzeba by, warto by.

c) Z formami czasowników winien, powinien, np. powinna by tam pójść, powinien byś to zrobić, winni byśmy podziękować.

d) Z przysłówkami, także zaimkami przysłownymi, np. dobrze by tak wypadł, szybko byś nie wyszedł; stamtąd by, skąd by, kiedy byście, gdzie byś. Uwaga: czasem pisownia może być zróżnicowana w zależności od funkcji, por. Jak byś to zrobił? vs. Jakbyś wyszedł, nie musiałbyś się tłumaczyć (zob. informacje poprawnościowe w artykule Jak by to jakby zapisać?).

e) Z zaimkami, np. kto by dał radę?, wy byście nie dali, kimkolwiek by była.

f) Z partykułami i spójnikami, np.

Uwaga, o wyjątkowej wariantywnej pisowni niektórych słów piszemy dodatkowo w punkcie 5. Ponadto z wyjątkiem mamy do czynienia w przypadku spójnika że, zob. O różnicy między żeby a że by.

3. Cząstka -by a spójnik by

Należy odróżnić cząstkę -by od spójnika by równego ‘aby’ (który również tworzy ciąg form byśmy, byście, bym, byś), por.

  • Kupiłby chleb, gdyby miał pieniądze i Kupił, by mieć chleb w domu;
  • Chcielibyśmy już mieć to za sobą i Chcieli, byśmy mieli już to za sobą;
  • Trzeba by zacząć żyć na nowo i Trzeba, by życie ułożyło się na nowo;
  • Szybko byście nie wyszli i Szybko, byście wyszli z więzienia.

4. Komentarz do reformy ortograficznej RJP

Pisownia cząstki -by z partykułami i spójnikami przez lata budziła duże wątpliwości piszących. Niektóre zasady pisowni zawierały ogólną wskazówkę, że -by z partykułami piszemy łącznie, co nie było prawdą co najmniej w przypadku takich połączeń, jak jeszcze by, akurat by, pewnie by, nawet by. W innych zasadach pisowni podawano listę partykuł i spójników, z którymi -by należy pisać łącznie, często jednak lista ta była zbyt szeroka, zawierała bowiem połączenia typu otóż + by, przecież + by, które użytkownicy polszczyzny zapisują rozdzielnie. Czy słowo żeby, które zapisuje się łącznie w zdaniach Pójdę tam, żeby ochłonąć, a osobno w zdaniach Wciąż sądzę, że by się nie zgodził (taka jest praktyka ortograficzna, w tym wydawnicza). Czasem też tłumaczono pisownię rozdzielną jeszcze by tym, że jeszcze uznawano za przysłówek (gdzie pisownia jest rozdzielna), a nie partykułę (gdzie pisownia, w teorii, powinna być łączna). Wszystko to rodziło wiele wątpliwości.

Dlatego Dobry słownik od dawna kodyfikował tę pisownię inaczej, w wielu przypadkach sankcjonując pisownię rozdzielną lub dopuszczając pisownię wariantywną (zgodną z uzusem).

Po reformie ortograficznej RJP akcent został przesunięty na pisownię rozdzielną.

2. Cząstki -bym, -byś, -by, -byśmy, -byście pisze się rozłącznie:

(…)

c) po spójnikach, np.

Poszedłby na spacer albo by został w domu.

Jeśli miałby wybierać, to by wolał kolor niebieski.

Zastanawiam się, czy by nie pojechać w góry.

d) po wszystkich innych częściach mowy, np.

Samochodem byś chyba pojechał.

Czerwony by się zrobił ze złości.

Psa szczekającego by się nie wystraszył.

Prędko by nie znalazła takiego męża.

Trzech by nie dało rady.

My byśmy dokończyli.

Zasady pisowni i interpunkcji polskiej, Warszawa 2024, s. 26–27

Jest to krok w bardzo dobrą stronę. Widzimy tu zrównanie pisowni spójników, partykuł i przysłówków z by: właściwa jest pisownia rozłączna.

Z drugiej jednak strony publikacja Rady Języka Polskiego zawiera problemantyczny zapis. Nie dało się uniknąć jego zamieszczenia, problem jednak w tym, jak został on ujęty. Zacytujmy:

[piszemy łącznie] w niektórych formach przypominających połączenie spójnika lub przysłówka z cząstką -by, ale mających status odrębnego wyrazu, np. aby, ażeby, byleby, chociażby, choćby, czyżby, gdyby, gdzieżby, iżby, jakby, jakoby, jakżeby, niby, niżby, żeby.
tamże, s. 26

To wprowadza spore zamieszanie. Po pierwsze, jest to lista przykładowa. Czy zatem wolno np. jeśliby do niej dołączyć i pisać jeśliby łącznie? A jak rozpoznać, że bodajby należy do tej listy? Albo niechby? A może nie należy?

Po drugie otrzymujemy tu wyliczenie bardzo różnych przypadków. Każdy widzi dziś w gdyby i aby po prostu całostki, a niekoniecznie tak patrzy na byleby. Ponadto niektóre słowa w zależności od kontekstu mogą być zapisane różnie (co pokazujemy we wcześniejszych punktach, gdy odsyłamy do artykułów poprawnościowych).

Po trzecie, zawiera ta lista wątpliwe słowa. Skąd pomysł, że niżby ma status odrębnego wyrazu? W starannych tekstach jest często zapisywane rozdzielnie…

Staramy się więc w Dobrym słowniku uporządkować te kwestie nieco inaczej. W szczególności nie widzimy innego wyjścia, niż wymienienie wszystkich przypadków pisowni łącznej jako jedynej (punkt 1 powyżej) i wszystkich przypadków pisowni wariantywnej (punkt 5 poniżej).

5. Pisownia wariantywna

W punkcie 1. naszej reguły wymieniamy wszystkie przypadki pisowni łącznej jako jedynej. Poniżej zaś przedstawiamy listę słów, które można pisać łącznie, jeśli ktoś się na taką pisownię zdecyduje. Trzeba zatem rozumieć to tak, że standardowa (po reformie ortograficznej) jest ich pisownia rozłączna, ale Dobry słownik dopuszcza ich pisownię łączną, przede wszystkim ze względu na panujący uzus.

To tylko próbka tego, do czego dostęp mają
użytkownicy pełnej wersji Dobrego słownika.

Zyskaj dostęp do wszystkich 447 reguł językowych.
sprawdź
Kurs zaawansowana interpunkcja