Wykonanie ruchu
sakkadowego oka wymaga dwojakiego rodzaju pobudzeń mięśni gałkoruchowych (ryc. 1). Pierwsze to krótkie pobudzenie impulsowe, szarpnięcie gałką oczną, określane także jako część fazowa pobudzenia
sakkadowego. Drugie to statyczna zmiana napięcia mięśni gałkoruchowych tak, aby po zakończeniu sakkady oko utrzymywało stabilne położenie na nowej pozycji fiksacji [Leigh J.R., 2006]. Ze względu na minimalną bezwładność chwilowa prędkość obrotu oka podczas ruchu
sakkadowego jest wprost proporcjonalna do siły skurczu mięśnia obracającego oko.
Jan Ober, Jacek Dylak, Wojciech Gryncewicz, Elżbieta Przedpelska-Ober, Sakkadometria — nowe możliwości oceny stanu czynnościowego ośrodkowego układu nerwowego, Nauka 4/2009, s. 109
Joanna Katsanis i in. (2000) zainteresowali się wpływem genetycznym na zróżnicowanie jednego ze wskaźników genetycznej podatności na schizofrenię, jakim są ruchy śledzące oczu (badali też zróżnicowanie ruchów
sakadowych towarzyszących śledzeniu). (...) Otrzymane wyniki potwierdziły, że wariancja badanych ruchów śledzących i
sakadowych (skokowych) ma odziedziczalność na poziomie pomiędzy 40 a 60% wyjaśnionej zmienności, przy czym nie było różnic w odziedziczalności związanych z wiekiem badanych osób.
NKJP: Wojciech Łukasz Dragan, Włodzimierz Oniszczenko, Genetyka zachowania w psychologii i psychiatrii, 2008