Definicja
lebioda to potoczna nazwa wiatropylnej rośliny jednorocznej z rodziny komosowatych, występującej na całym świecie, rosnącej na wysokość od 15 do 150 cm, całej pokrytej mączystym owłosieniem (na liściach pojawiają się czasem czerwonawe przebarwienia), mającej drobne, bladozielone kwiaty; w dawnej Polsce lebioda była najważniejszym dzikim warzywem, w smaku podobnym do szpinaku, np. jej nasiona gotowano na kaszę (musiały być gotowane, ponieważ lebioda jest generalnie rośliną trującą), uprawiana lub wykorzystywana (np. w ziołolecznictwie) w Europie od prawieków, kojarzona z biedą ze względu na bycie składnikiem pożywienia w czasie wojen i nieurodzajów, po II wojnie światowej nieco zapomniana, dziś uważana za groźny i powszechny chwast (zachwaszcza np. uprawy kukurydzy, warzyw strączkowych, ziemniaków, buraków), zwalczany herbicydami
