Definicja
konfident jakiejś instytucji, np. policji, to ktoś, kto — zwykle za pieniądze lub dla jakichś innych korzyści — przekazuje pracownikom tej instytucji informacje o osobach ze swojego otoczenia bez wiedzy tych osób; używane z silnym zabarwieniem negatywnym
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
„Cóż z tego — mawiał z rozbrajającą szczerością książę Otrante Józef Fouché — że w jakimś salonie nic się akurat podejrzanego nie dzieje. Ale może zacząć się dziać. Więc na wszelki wypadek i tam mamy
konfidentów”. A skądinąd jakie to piękne słowo „
konfident”. Z francuskiego
confident — człowiek zaufania, co z kolei z łacińskiego
confido — polegać na kimś. Polegać, że doniesie? Można i tak, ale ten eufemizm „confident” jest też typowy dla służb specjalnych. Tutaj nic nie nazywa się po imieniu.
NKJP: Ludwik Stomma, Konfident — człowiek zaufania, Polityka, 2006
Cipak nie zapytał go ani słówkiem o nią. W domach noclegowych panował szanowany przez wszystkich zwyczaj niewtrącania się do cudzych spraw ani do cudzej przeszłości. Nie obchodziła tu przeszłość nikogo, z wyjątkiem szpiclów,
konfidentów lub wręcz samych tajniaków, którzy udając włóczęgów, nocowali w Cyrku, w Berlinie czy w Kamczatce, by wywąchać ukrywających się przestępców.
NKJP: Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Doktor Murek zredukowany, 1936
Kiedy zaś wychodząc z bramy na ulicy Kruczej, natknęła się twarzą w twarz na Bronka Blutmana, o którym słyszała, że jest
konfidentem i trudni się wydawaniem Żydów, licząc, że w ten sposób ocali swoją głowę żydowskiego fordansera z przedwojennych lokali dancingowych, jej pierwszą myślą było banalne załatwienie sprawy.
NKJP: Andrzej Szczypiorski, Początek, 1986
