Wacia

Niby się ucieszyła, że się pojawiłem i poczęstowała zupą, ale widziałem, że wpadłem, jak Piłat w Credo. Sypnąłem się, bo odezwałem się do niej po imieniu, a w biurze zawsze byliśmy na „pani Wacławo” i „panie Ryszardzie”. Kierownik z Gostomia zastrzygł uszami ale jakoś ten lapsus wytłumaczyłem, a także i to, że odwiedzam Wacię po godzinach urzędowania. Wymówiłem się od drugiego dania oznajmiając, że śpieszę się na pociąg. On został na deser.

NKJP: Ryszard Sługocki, Na przekór i na bakier, 2008