Definicja
lutnia to dawny instrument strunowy szarpany, mający wypukłe pudło rezonansowe przypominające połówkę migdała z wyciętym w ozdobną rozetę otworem na środku oraz wygiętą — zwykle od główki z kołkami do naciągu strun — do tyłu szyjkę, raczej krótką i szeroką, znany m.in. w starożytnej Mezopotamii oraz w krajach arabskich, w Europie rozpowszechniony we wczesnym średniowieczu (popularny wśród średniowiecznych wykonawców poezji śpiewanej); lutnia na przestrzeni wieków nieco zmieniała swoją formę, największą rolę odgrywała w muzyce renesansu (lutnia renesansowa) i wczesnego baroku (lutnia barokowa), współcześnie pozostaje popularnym instrumentem w krajach arabskich, a w Europie — po niemal dwóch stuleciach zapomnienia — znów się pojawia jako wynik zainteresowania muzyką dawną
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
Wiedźmin wstrzymał wierzchowca, przepuścił wóz krasnoludów, ryczących, klnących, gwiżdżących na kościanych piszczałkach. Między nimi, rozwalony na workach z owsem, leżał Jaskier, pobrzękując na
lutni.
NKJP: Andrzej Sapkowski, Miecz przeznaczenia, 1992
Liczba strun i progów
lutni zmieniała się. Najwcześniejsze
lutnie miały cztery struny, na których grano plektronem. Od połowy XIV wieku struny mocowane były parami. W XV wieku zaczęto grać na
lutniach palcami, dodano do niej progi jelitowe i dodatkową (piątą) parę strun. W XVI wieku (w okresie renesansu)
lutnia przybrała formę klasyczną — z sześcioma parami strun (górna często była pojedyncza), nastrojonych w kwartach i tercjach: G–c–f–a–d1–g1
muzykotekaszkolna.pl, 2016
Pełną treść widzą tylko abonenci Dobrego słownika.
Zyskaj dostęp do tej i 1561 pozostałych ciekawostek.
zamów