Definicja
ued to sucha, kręta dolina na obszarach pustynnych południowo-zachodniej Azji i północnej Afryki, która w porze deszczowej zmienia się w koryto rzeki; uedy mają zwykle nierówne dno i strome zbocza, mogą ciągnąć się kilometrami
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
Wiosenne wyprawy mają jeszcze tę zaletę, że przy odrobinie szczęścia można natrafić na miejsce, które jest wciąż zalane wodą z zimowych roztopów. Pełne wody
uedy pięknie kontrastują wówczas z czerwonym, pustynnym krajobrazem.
KWJP: Piotr Trybalski, Ziemia przygody, Poznaj Świat, 01.09.2011
Obecna sieć hydrograficzna wschodniego pogranicza syryjsko-tureckiego zmusza do zastanowienia się nad jej formą. Lewobrzeżne dopływy Eufratu, Balikh i Khabur są w strefie stepowo-pustynnej rzekami całkowicie nietypowymi. Zwykle bowiem w tej strefie dzieje się tak, że albo są to od początku do końca uedy albo rzeka, biorąc swój początek w górzystym terenie, stopniowo przechodzi w ued, który dalej ciągnie się na dużej przestrzeni aż do zaniku w pustyni. W przypadku Balikhu i Khaburu dzieje się odwrotnie: ich górne odcinki stanowią uedy, a dopiero od granicy syryjsko-tureckiej w korytach tych płyną rzeki.
Właściwie to sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana, co wykazują mapy terenów tureckich: w początkowych odcinkach płyną tam potoki, które przechodzą w
uedy, a te z kolei po kilkudziesięciu kilometrach zamieniają się w rzeki (ryc. 1). Na przestrzeniach tych nie zachodzą jakieś nagłe zmiany klimatyczne, a więc przyczyn zanikania i pojawiania się rzek można się dopatrywać tylko w warunkach geologicznych regionu. Czy więc po stronie tureckiej istnieją jakieś wyjątkowe warunki do raptownego wsiąkania w podłoże wody płynącej? Oczywiście chodzi o porę suchą.
Jan Czarnik, Osobliwości źródeł Ras El Ein w Syrii, Przegląd Geologiczny, t. 37, nr 3, 1989, s. 152