Definicja
stupajka to policjant, wojskowy, urzędnik, który bezmyślnie, bezdusznie, nieraz nadgorliwie wypełnia polecenia, przestrzega przepisów; słowo pogardliwe, nieco przestarzałe
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
Felieton Passenta w „Polityce” nr 31
Klakson i dziwka ma trzech bohaterów. O pierwszym, czyli o mnie, Daniel Passent pisze, że jestem
stupajka, który chodzi po rewirze i patrzy, czy wszyscy równo kochają nasz ustrój, czynią to aby szczerze i z radosnym uśmiechem. W razie gdyby nie — to donos.
Jan Rem, Felietony z pieprzem i solą, 1986, s. 275
Warto przypomnieć, że Hanna
Gronkiewicz-Waltz wraz z Ewą Kopacz odgrywały rolę
stupajek Tuska podczas długotrwałego czołgania Grzegorza Schetyny — to właśnie one miażdżyły go na partyjnej egzekutywie, gdy sam Tusk grał komedię „ja cię lubię, ale widzisz...”. Trudno podejrzewać, by medialni „wajchowi” nie wiedzieli, że skoro już trzeba krytykować kogoś z PO, to krytykowanie kogo konkretnie nie tylko nie rozgniewa głównego dziś rozgrywającego w Partii, ale nawet go ucieszy.
Rafał Ziemkiewicz, Pycha i upadek, 2015
Woronicz stylistą jest wybornym, ale prorokiem kiepskim. Nowy car Mikołaj I, człek o mentalności
stupajki, okaże się „narzędziem wybranym przez opatrzność, żeby miłość naszą do ojczyzny rozgorzeć, wiarę spotęgować do wyżyn dotąd dla na niedostępnych", jak to ładnie ujęła generałowa Natalia Kicka. Zdepcze złudzenia, stworzone przez poprzednika. Antyrosyjskość będzie odtąd warunkiem sine qua non polskiego patriotyzmu. Nieślubny syn Aleksandra Gustaw Ehrenberg zostanie rewolucjonistą. Przejdzie do historii jako autor słynnej buntowniczej pieśni „Gdy naród do boju". Wyszydzi w niej wiarę polskich elit w „wiedeńskie traktaty" i „układy z carami".
rp.pl, 19.06.2015