Tempo rozkładu materii organicznej gromadzonej w postaci ściółki jest wyznacznikiem żyzności siedliska. Ilość powstającej rocznie ściółki zależy w dużym stopniu od drzewostanu — jego składu gatunkowego, wieku, stanu zdrowotnego, ale również od takich czynników jak przebieg pogody w danym roku. (...) Jej rozkład ma ogromne znaczenie dla gleby. Przy odpowiedniej temperaturze, wilgotności i dostępie tlenu następuje on stosunkowo szybko. Gdy natomiast wystąpią czynniki zakłócające działalność
reducentów, np. nadmierna wilgotność i zakwaszenie, nieodpowiednie stosunki cieplne czy brak tlenu, wówczas ściółka rozkłada się powoli i zalega na dnie lasu. Powoduje to ubożenie gleby w substancje potrzebne roślinom do właściwego funkcjonowania.
Reducenci nie nadążają po prostu z produkcją pokarmu dla roślin. Z taką sytuacją możemy spotkać się przede wszystkim w ubogich siedliskach borowych, na których rosną lite sośniny lub świerczyny.
Wojciech Gil, Tajemniczy las, 2010, s. 17
