Na razie jednak zamiast romansu dostaliśmy powieść „Śpiewaj ogrody”. Gdy się spotykamy, Huelle czyta właśnie jej pierwszą
recenzję. — Jak nie opierd... na początku, to już dobrze — mówi ze śmiechem. — Chociaż w Polsce poważna krytyka literacka właściwie nie istnieje.
Sebastian Łupak, Newsweek, 7–12.01.2014, numer 2, s. 86
W okresie
Księstwa Warszawskiego jednym z zadań krytyki teatralnej było szerzenie przez teatr poprawności mowy polskiej oraz podniesienie poziomu przedstawień. Recenzenci teatralni byli bardziej wymagający wobec gry aktorów, dochodziło nawet do polemik między krytykami i aktorami, a czasami także dyrekcją.
Recenzje zarówno teatralne, jak i literackie pisane były wówczas przez specjalistów, znawców tematyki, literatów i ludzi teatru — Franciszka K. Dmochowskiego, Wojciecha Bogusławskiego, Gerarda Maurycego Witowskiego. Najważniejszym celem
recenzji ukazujących się głównie w czasopismach specjalistycznych, poświęconych nauce, w tym literaturze, było kształtowanie gustów literackich czytelników oraz popularyzowanie wartościowych dzieł twórców znanych i pisarzy debiutujących.
Magdalena Pietrzak, Recenzja i felieton na tle przemian prasy polskiej. Kilka uwag z ewolucji gatunku, Rozprawy Komisji Językowej ŁTN, tom LX, 2014, s. 254