Definicja
jeśli rozmawiamy z mężczyzną, którego nie znamy lub z którym nie łączą nas osobiste stosunki i zwracamy się do niego słowem pan, to słowa pana używamy, gdy chcemy wskazać, że ktoś lub coś należy do niego lub odnosi się do niego
pana
pana (czyj?)
Słownik synonimów tożsame znaczeniowo (zastępcze słowa)
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
— Bo partia, proszę pani, zawsze musi mieć wroga, który konsoliduje jej szeregi. Jeśli zostanie zgnieciony wróg zewnętrzny, znajduje go u siebie, jak znalazła odchyleńców prawicowo-nacjonalistycznych czy rewizjonistów. Ale wrogów musi mieć zawsze.
— W 1968 r. wrogiem okazała się młodzież studencka. Wtedy poznałam pana nazwisko. Pana i Zambrowskiego. W piątek, ósmego marca, był wiec na uniwersytecie, jeszcze o istnieniu pana nie wiedziałam, a w poniedziałek — 11 marca — w „Trybunie Ludu” przeczytałam, że krzyczałam na wiecu: Staszewski i Zambrowski do władzy. Nikt z moich kolegów nie znał pana nazwiska.
— W 1968 r. wrogiem okazała się młodzież studencka. Wtedy poznałam pana nazwisko. Pana i Zambrowskiego. W piątek, ósmego marca, był wiec na uniwersytecie, jeszcze o istnieniu pana nie wiedziałam, a w poniedziałek — 11 marca — w „Trybunie Ludu” przeczytałam, że krzyczałam na wiecu: Staszewski i Zambrowski do władzy. Nikt z moich kolegów nie znał pana nazwiska.
NKJP: Teresa Torańska, Oni, 1985
Gramatyka
zaimek
formy: pana
