Definicja
minoderia to postawa polegająca na zachowaniu mającym na celu wywołanie określonego wrażenia w oczach innych, w tym przypodobanie się innym, ale odbieranym jako przesadnie wystudiowane, jako próba stworzenia pewnej fasady, która ma pokazywać wyrafinowanie, elegancję czy wysoką kulturę, ale jednocześnie brakuje jej autentyczności; słowo książkowe, nacechowane negatywnie
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
Mamy więc list do bliskiej kobiety, relację pierwszoosobową i trzecioosobową, dialog, wreszcie introspekcyjną przemowę do samego siebie. Listy, dialogi i solilokwia to stare formy wypowiedzi o sztuce i nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie nieznośna
minoderia autora. Nie chodzi tylko o kokieteryjne kolokwializmy czy familiarne poklepywanie po ramieniu a to Kanta, a to archanioła Gabriela, a to Michela Foucault.
KWJP: Gazeta Wyborcza, 17.07.2012
Skromne umiejętności,
minoderia i amatorszczyzna Karin Stanek przeszkodziły jej w karierze tu i tam, czyli w kraju (gdzie od 1974 krytykowano ją niemiłosiernie, a publiczność odwróciła się od niej w stronę prawdziwych rockmanów) i na Zachodzie. Banał, kicz, grafomania mają swoje granice. Reszta tego, co napisał pan Talko jest prawdziwa: i życie artystki w Niemczech, i falująca w zeszłym roku Opera Leśna.
NKJP: Gazeta Wyborcza, 10.02.1995
Podobnie sprawa wygląda z celebrytami, którzy „grają siebie”: nie dość, że są naturszczykami, to jeszcze nieudolnie próbują odgrywać postaci aktorów społecznych. Taka jest Jola Rutowicz, na twarzy której rozgrywa się walka między grymasem wyobrażonej
celebrytki-to-be a reakcją „zwyczajnej”
dziewczyny-luzaka. Tak wygląda sytuacja w przypadku Gracjana Rostockiego: ten
40-latek grający nastolatka (a może odwrotnie?) wypełniony po uszy
minoderią i fałszywym uśmiechem (zawsze nieodpowiednim do którejś z odgrywanych postaci ) żałośnie śpiewa i pląsa przed frontem nieruchomej kamery.
Wiesław Godzic, „Money listens” kontra „money speaks”, czyli jak celebryci komunikują się z nami (jeśli się komunikują), (w:) Komunikologia. Teoria i praktyka komunikacji, red. Emanuel Kulczycki, Michał Wendland, 2012, s. 35
