korelat

Nie jest jednak tak, że każdy czasownik wymagający zdania podrzędnego może występować w dowolnej z tych trzech struktur. Niektóre jednostki wykluczają korelat (występują tylko w strukturze typu 1), np. fuknąć, inne dopuszczają korelat fakultatywnie (występują w ramach typu 1 i 2), np. obiecać, niektóre wymagają uzupełnienia przyimkowego (rama typu 3), np. [komuś] chodzi o to, że p, jeszcze inne, jak np. powiedzieć, dopuszczają wszystkie trzy typy uzupełnień. Ze względu na to zróżnicowanie autorzy „Składni współczesnego języka polskiego” Zygmunt Saloni i Marek Świdziński zaproponowali wprowadzenie kategorii gramatycznej „korelatywność” (por. Saloni, Świdziński 1985: 134–135), która dzieli czasowniki na trzy klasy: wykluczające korelat, dopuszczające korelat fakultatywnie, obligatoryjnie wymagające korelatu (w tej klasie obecne są zarówno czasowniki, przy których korelat występuje bezpośrednio, jak i te, przy których musi on być poprzedzony przyimkiem).

Alicja Wójcicka, Między wymaganiami walencyjnymi a operacjami: czasowniki wykluczające korelat to, Polonica, nr XXXVIII, 2018