Definicja
husytyzm to religijno-polityczno-społeczny ruch zapoczątkowany działalnością Jana Husa, dominujący w latach 1417–1435 w Czechach i podzielony na skrzydło radykalne (z ośrodkiem w Taborze) oraz umiarkowane (z ośrodkiem w Pradze), jego zwolennicy propagowali go również w Niemczech i Królestwie Polskim; husytyzm nie miał jednolitej doktryny, a jego głównymi postulatami były: prawo do swobodnego głoszenia Słowa Bożego (Pismo Święte jako jedyna norma wiary), przywrócenie komunii pod dwiema postaciami dla świeckich, odebrania duchowieństwu władzy świeckiej, karanie za grzechy śmiertelne przez władzę świecką; współcześnie do husytyzmu odwołują się niektóre, acz nieliczne, Kościoły ewangelickie na świecie; husytyzm miał również swój wymiar polityczny i społeczny: Niemcy rządzili w większości miast, kler katolicki był zdominowany przez duchowieństwo niemieckie, język czeski był wypierany z nabożeństw przez niemczyznę, zatem istotną rolę odgrywały postulaty narodowościowe, kształtujące świadomość narodową Czechów
