Wilia

Jak daleko sięgam pamięcią ja, a także moi poprzednicy, Wilia zawsze była schludną rzeką. (...) Tylko czasem na wiosnę zmąciła na krótko swoją toń powodziową falą i przez kilka dni spęczniała, wzdęta, okryta pianą niosła wodę mulistą, mętną, pełną kory, traw i połamanych gałęzi jak rzeka południowoamerykańska. Przez resztę roku, a szczególnie latem, a specjalnie pod koniec lata, stawała się po wierzchu szarobłękitna, a u spodu ciemnozielona jak stare szkło. I przejrzysta była niczym szkło.

NKJP: Tadeusz Konwicki, Bohiń, 1987

Najważniejsze, że Lipówka leżała nad Wilią. Rzeka o szybkim prądzie, choć nie płynąca z gór, miała wodę czystą, bo w swoim górnym biegu przecinała leśne okolice bez większych miast. Piaski i sosny — dlatego „naszych strumieni rodzica dno ma złociste i niebieskie lica”. Od czasu do czasu przepływały nią „płyty” zbite z sosnowych niekorowanych bali. Pływanie w Wilii było radosnym rytuałem naszej gromady. Wypływaliśmy na środek i dawaliśmy się nieść nurtowi, igrając, baraszkując, ścigając się, aż poza następny zakręt.

NKJP: Czesław Miłosz, Abecadło Miłosza, 1997