Dekameron

Sama strona poświęcona Dekameronowi jest przygotowana w sposób bardzo interesujący i kompetentny. Dotyczy to zarówno kwestii technicznych, jaki merytorycznych. Do dyspozycji mamy tekst włoski i angielski arcydzieła Boccaccia z możliwością wyszukiwania poszczególnych słów albo ich kombinacji. Każdemu z problemów takich jak czarna śmierć 1348 roku (Boccaccio pisał we Florencji ogarniętej epidemią dżumy i opisał ją bardzo szczegółowo na początku swojego dzieła), historia polityczno-społeczna Italii, tradycja literacka, kluczowych dla osadzenia tekstu w realiach epoki, został poświęcony osobny artykuł. Uzupełnieniem całości są mapy oraz, co warte podkreślenia, bibliografia prac włoskich i angielskich dotyczących Dekameronu.

historiaimedia.org, 4.04.2008

Po obejrzeniu spektaklu Macieja Dutkiewicza według Dekameronu doszedłem do wniosku, że gdyby Boccaccio żył dzisiaj, byłby z pewnością feministą. Chociaż kobiety w jego opowiadaniach są wyłącznie obiektem seksualnym, to jednak mają wystarczająco wiele sprytu, by okręcić wokół palca starych mężów i młodych gachów.

NKJP: Gazeta Wyborcza, 1997

Wizerunki ludzi załatwiających potrzeby fizjologiczne przewijają się przez sztukę flamandzką od początku XV w., a zapisy świadczące o narastaniu problemów z tym związanych mają jeszcze dłuższą historię. Najstarszy eksponat na wystawie to miniatura z 1414 r., jedna z ilustracji do francuskiego wydania Dekamerona. Przedstawia niefortunnego właściciela drewnianej dobudówki na piętrze, w której znajdowała się deska z dziurą. Dobudówka zawieszona nad kanałem ściekowym okazała się na tyle niesolidna, że nieszczęśnik wylądował w kloace.

NKJP: Polityka, 2003