irys

Nadia i Liuba, nie mogąc dłużej wytrzymać w szafie, opuściły swoje więzienie i z płaczem przybiegły do matki.
— Mamo, on nas wcale nie szuka... Tam duszno... Mamo, powiedz mu...
— Adamczyk, dlaczego się z nimi nie bawisz?... Idźcie do mademoiselle, żeby wam dała cukierków...
Panna Julia dała nam po irysie i odesłała do dziecinnego pokoju.
— Jesteście skarżypyty — powiedziałem groźnie — za karę musicie mi oddać cukierki.
Odebrałem dziewczynkom irysy i pobiegłem do domu.

Jan Brzechwa, Gdy owoc dojrzewa, 1958