Podobieństwo w sposobach postrzegania
superfluum, zasygnalizowanych we wstępie, dotyczy istnienia oddziaływania tego rodzaju nadmiarowości na normy, a różnica wyraża się w efekcie owego oddziaływania i jego ocenie. Zarówno w pierwszym ujęciu, wedle którego
superfluum to powtórzenie przepisu ustawy
(i zarazem hipotetyczne powtórzenie normy) lub jakiegokolwiek innego aktu normatywnego, jak i w drugim, uznającym
superfluum za niezgodność formalną albo prakseologiczną, dostrzegalna relacja norm względem siebie polega na wywieraniu przez normę skutku na innej normie, a nie na zachowaniu jej adresata. Skutek ten bywa jednak inny w zależności od przyjmowanej koncepcji
superfluum. W
superfluum-powtórzeniu rezultat nie prowadzi do powstania konfliktu między normami, lecz może nawet wywoływać wrażenie wzmocnienia, zaakcentowania znaczenia jednej normy przez drugą, natomiast w
superfluum-niezgodności kieruje stosunek norm ku sprzeczności, przeciwieństwu albo niezgodności prakseologicznej.
M. Kłodawski, Trzy ujęcia nadmiarowości w polskim prawie stanowionym [w:] Z. Dziemianko, W. Stach (red.), Rzeczywistość społeczna w badaniach młodych naukowców, Poznań 2012, s. 158
Podsumowując przedstawione powyższej stanowiska dyrektorów departamentów w Ministerstwie Finansów, należy podkreślić, że już po zestawieniu art. 13 § 2 co.p. z art. 143 o.p. (normującym tzw. upoważnienie administracyjne) widać irracjonalność ustanowienia instytucji radcy skarbowego, ponieważ jest to
superfluum ustawowe, skutkujące zbędnym i podwójnym wyrażeniem tej samej normy podatkowoprawnej w jednym akcie prawnym.
I. Nowak, 120 radców skarbowych jako „elita” Krajowej Administracji Skarbowej, „Prawo Budżetowe Państwa i Samorządu” 2021, nr 2, s. 15
