Każdy język dysponuje zbiorem
skonwencjonalizowanych formuł, którymi wyraża się relacje rozmówców względem siebie.
Jerzy Bralczyk, Włodzimierz Gruszczyński, Katarzyna Kłosińska, Wiem, co mówię, czyli o dobrej komunikacji, 2011, s. 89
Dominujące kierunki badań naukowych układają się w mniej więcej uporządkowane systemy, gdy sprawa dotyczy p r z e s z ł o ś c i. Wówczas dysponujemy w miarę
skonwencjonalizowaną wiedzą o tym, jakie podziały zachodziły między poszczególnymi nurtami badań i formacjami badaczy. W językoznawstwie słowiańskim powstały trzy znaczące koncepcje przedstawiające klasyfikację paradygmatów językoznawstwa w przekroju kilku stuleci — autorstwa J. Stiepanowa (1985)3, J.N. Karaułowa (1987) oraz I. Bobrowskiego (1998). Obraz historii językoznawstwa w każdej z tych koncepcji jest prezentowany nieco inaczej (co dotyczy np. treści poszczególnych paradygmatów), ale najistotniejsze jest to, że wyodrębnione przez różnych badaczy epoki w naukach o języku z grubsza się pokrywają, więc dysponujemy w miarę
skonwencjonalizowaną wiedzą o podstawowych kierunkach badawczych w minionych czasach.
Aleksander Kiklewicz, W kierunku socjologii językoznawstwa: dywersyfikacja współczesnej wiedzy lingwistycznej w świetle socjologii nauki i teorii paradygmatów, Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, LXXI, 2015, s. 29