perfektyw

Jak widać, definicja perfektywu dana przez Jakobsona implikuje wewnętrzną granicę, czyli zaznaczenie początku czynności albo jej końca. Jakobson nie bierze jednak pod uwagę tego, że istnieją takie czasowniki, które nie mają wewnętrznej granicy. Chodzi o czasowniki chwilowe (nieduratywne), które nie oznaczają zmiany stanu; np. wybuchnąć, spotkać, powiedzieć, spostrzec, potknąć się, stuknąć, uderzyć się, mrugnąć, itp. Karolak (2007) nazywa je nieciągłymi lub momentalnymi. Czasowniki te przedstawiają sytuację tak, jakby nie implikowała trwania, czyli jakby początek nakładał się na koniec. Podsumowując te rozważania, dochodzę do następującej definicji perfektywu: perfektyw pokazuje sytuację albo zaznaczając jej początek, albo koniec, albo też przedstawia ją tak, jakby jej początek nakładał się na koniec.

Małgorzata Nowakowska, Rezultatywność w języku francuskim i polskim, 2020, s. 24