Definicja
ojcami pustyni nazywa się w tradycji chrześcijańskiej radykalnie ascetycznych mnichów chrześcijańskich z początkowych wieków n.e. (III–VI w.), prowadzących samotne życie, zwykle w jaskiniach lub dawnych grobowcach, na pustyniach egipskich, syryjskich i palestyńskich, utrzymujących się z własnej pracy; po ojcach pustyni pozostały pisma i historie o ich sentencjach, powiedzeniach i czynach, nieraz pełne zaskakującej głębi psychologicznej
