majcher

— Rozwijając tę tezę do końca — sierdził się mecenas, świetny krasomówca i znawca problematyki (na temat pojedynków i ochrony czci zorganizował rok wcześniej sympozjum prawnicze i wygłosił główny referat) — dojdziemy i do rozgrzeszenia takiego człowieka, który za rzeczywistą lub domniemaną zniewagę wali swego przeciwnika kamieniem w łeb zza węgła albo majchrem wypruwa mu kichy!
Sformułowanie to oburzyło miejscowych żurnalistów, którzy zgryźliwie skomentowali przemówienie ozdoby stołecznej palestry, że powinien pamiętać, iż „występuje w gmachu Temidy, a nie w szynku na Solcu”.

NKJP: Stanisław Milewski, Ciemne sprawy międzywojnia, 2002