linothoraks

Pancerz stanowił jeden z najdroższych elementów uzbrojenia, był wykonany z brązu i zwano go dzwonowatym. Największymi jego wadami były: ciężar (nawet do 8 kg), ograniczanie ruchów hoplity oraz mała przewiewność. Czasem doczepiano do niego ochronę podbrzusza, czyli mitre. Pancerz dzwonowaty cieszył się największą popularnością od połowy VIII do połowy VI wieku, później zastąpił go pancerz torsowy, imitujący muskulaturę atlety. Ten typ zbroi nawiązywał do heroicznej nagości; bardzo często mityczni bohaterowie przedstawieni na wazach są ubrani w taki kirys. Od momentu powstania nigdy nie stracił on na popularności i zawsze uchodził za wyjątkowo cenne uzbrojenie. Dużo tańszy, a przez to popularniejszy, stał się pancerz sklejany z kilku warstw płótna, zwany linothorax. Na utworzony z materiału gorset naszywano płytki metalowe, co w sumie przypominało zbroję łuskową, w zależności od kształtu płytek rozróżniano kilka jego rodzajów. Pancerz wkładano przez głowę, a część osłaniającą żebra wiązano na lewym boku, tak by rzemienie przykrywała tarcza.

Marta Korczyńska-Zdąbłarz, Kyme 474 p.n.e., Warszawa: Bellona, 2010, s. 142