lapsologia

Postawa lapsologiczna — w największym uproszczeniu — wiąże się z przekonaniem, że działalność kulturalnojęzykowa (polityka językowa, pedagogika językowa) powinna polegać głównie (jeśli nie wyłącznie) na piętnowaniu popełniania błędów. W analizowanych wnioskach przejawiała się ona tym, że działania proponowane przez wnioskodawców miały zmierzać do wskazywania i zwalczania form niepoprawnych. O ile w samym dostrzeganiu tego, że użytkownicy języka popełniają błędy, nie ma nic złego, o tyle sprowadzanie pedagogiki językowej do lapsologii jest już niewłaściwe, gdyż nie prowadzi do głębszej refleksji nad językiem (dlaczego dana forma jest zła?, dlaczego mam tak nie mówić?), a wzmacnia jedynie przekonanie o tym, że język jest sterowany przez „siłę wyższą” (językoznawców, Radę Języka Polskiego itp.).

Agata Hącia, Katarzyna Kłosińska, Skrót ewaluacji wniosków do programu dotacyjnego „Ojczysty – dodaj do ulubionych”: świadomość językowa wnioskodawców, nck.pl, s. 3