W drugim terminie badań, w ocenie tych respondentów, wzrósł odsetek alumnów, którzy trwale lub okazjonalnie nie przestrzegali tej zasady i współżyli seksualnie z kobietami i dziewczynami. Wśród tych alumnów więcej było ze starszych roczników studiów seminaryjnych niż z roczników młodszych. W drugim terminie badań wzrosła liczba
kleryków z młodszych roczników studiów (I–III), a zmniejszyła się ze starszych roczników (IV–V), którzy łamali zasadę abstynencji seksualnej. Respondenci dodawali często informację, iż większość tych alumnów albo odchodziła samodzielnie, albo na wyraźne życzenie przełożonych, z seminarium do życia świeckiego, jako nie spełniający wymagań niezbędnych do bycia księdzem diecezjalnym lub zakonnym.
Józef Baniak, Postawy byłych alumnów diecezjalnych i zakonnych wobec obowiązkowego celibatu i czystości seksualnej księży w Kościele Rzymskokatolickim, [w:] Religie w dialogu kultur, t. 2, Toruń 2017, s. 177
Trzeci rok to dla
kleryków krakowskiego seminarium przełomowa część formacji. Wiąże się z nim także wybranie seminarium naukowego związanego z pracą magisterską, którą każdy alumn musi złożyć przed diakonatem. Są to jednak sprawy drugorzędne, ponieważ najważniejsza jest duchowość i w tym wymiarze ważne są dwa wydarzenia.
Pierwszy to upragnione przyjęcie zewnętrznego znaku stanu, do którego się przygotowujemy, czyli sutanny. Odbywa się to ósmego grudnia rano w kaplicy seminaryjnej. Na początku, jak co dzień, rozmyślanie, po którym bracia wraz ze starszymi kolegami udają się w specjalnie przygotowane miejsce, gdzie przed założeniem stroju duchownego następuje tradycyjne „obcinanie krawatów”. Te same osoby, które brały udział w tym wydarzeniu, pomagają w zapięciu koloratki samej sutanny.
seminarium-krakow.pl, 20.08.2021