jeden

(...) wreszcie, kiedy zdesperowany ratownik usiadł na piasku i orzekł, że dalej nie idzie, niech się dzieje, co chce, ale nie idzie, maluch pociągnął go za włosy i oznajmił, że mu się przypomniało: mamusia poszła z jednym wujkiem do „Meduzy” na kawę i kazała mu tam przyjść, jak już sobie popływa...
— Boże, że też ty patrzysz i nie grzmisz! — zawołał Skoczek wznosząc ręce ku niebu.

NKJP: Marta Tomaszewska, Zorro, załóż okulary!, 2001