W historii zegarów szczególne miejsce zajmuje Galileusz, który w 1637 roku odkrył
izochronizm ruchu wahadła, czyli niezmienność wahnięć wahadła względem jego częstotliwości. Uczony wykonał też rysunki prototypu zegara z zastosowaniem wahadła. Treść swego odkrycia przekazał holenderskiemu naukowcowi Huygensowi. Na tej podstawie Huygens opracował teorię zegara wahadłowego, a następnie pewien holenderski zegarmistrz wykonał prototyp nowego czasomierza.
NKJP: Dziennik Polski, 2001
Niezależność okresu wahań od amplitudy nazywana jest
izochronizmem regulatora, co oznacza (w pewnym uproszczeniu) że wahnięcia występują w idealnie równych odcinkach czasu bez względu na wielkość wychylenia tych wahnięć.
ch24.pl, 19.03.2018
