Definicja
ironia to nadawanie wypowiedzi w danym kontekście odwrotnego sensu w stosunku do tego, co wynika ze znaczenia użytych słów, na przykład w celu ośmieszenia poglądów czy cech rozmówcy lub pokazania dystansu wobec osób czy zjawisk; wypowiedź zawierająca ironię najczęściej jest krytyką lub naganą, która przyjmuje formę pozornej pochwały
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
W środowy poranek słowa Kaczyńskiego z dystansem i
ironią skomentował na swoim facebookowym profilu Rafał Trzaskowski, poseł PO i były minister administracji i cyfryzacji. „Prezes Kaczyński, co by nie powiedzieć, to człowiek ideowy, z kręgosłupem, pozbawiony krztyny cynizmu” (pisownia oryginalna) – zaczyna swojego posta polityk.
newsweek.pl, 19.07.2017
Poszczególne gatunki posiadają, sytuowaną inaczej w zależności od charakteru każdego z nich, granicę, po przekroczeniu której
ironia staje się nieakceptowalna. Nie może się ona pojawiać w wypowiedziach normatywnych (np. w dokumentach użytkowych czy rozkazach).
Retoryka, pod red. M.Barłowskiej, A. Budzyńskiej-Dacy i P. Wilczka, Warszawa 2008, s. 133
Ironia jest znakiem samoświadomości jednostki, która pojęła, że może się sama tworzyć. Świadomość sztuczności świata jej wyobraźni i sfery jej twórczości jest tylko logicznym uzupełnieniem obranego i uświadomionego statusu podmiotowości twórczej, która wie, że mogłaby tworzyć inaczej i być wtedy jakby kimś innym.
Magdalena Saganiak, Człowiek i doświadczenie wewnętrzne. Późna twórczość Mickiewicza i Słowackiego, Warszawa 2009, s. 201
