hydronim

Większość kreteńskich hydronimów odnosi się bowiem do stosunkowo niewielkich cieków wodnych, które nie mają oficjalnej (urzędowej) nazwy. Hydronimy te funkcjonowały i nadal funkcjonują w lokalnym środowisku, które posługuje się nie tyle literacką formą języka nowogreckiego, ile raczej dialektem miejscowym, wykazującym w stosunku do normy ogólnogreckiej mniejsze lub większe odstępstwa.

Elwira Kaczyńska, Dialekt kreteński języka nowogreckiego — próba opisu na bazie materiału hydronimicznego, część 1: zjawiska fonetyczne, Rozprawy Komisji Językowej ŁTN, tom LX, 2014, s. 94