Odmienna jest twórczość sędziego Franciszka Rysińskiego, prezesa Izby Cywilnej w Witebsku. Przyszedł na świat w połowie XVIII w. (po roku 1746) (...) Choć nie wydał on samodzielnego tomu wierszy, był niezmiernie popularny jako
poeta-facecjonista:
nie znajdziesz domu, ni osoby na Białej Rusi, która by choć urywku jakiego wiersza Rysińskiego na pamięć nie umiała — pisze o nim Podbereski. (...)
Rysiński pisał wiersze okolicznościowe, ulotne, lekkie, niekiedy wesołe, utrzymane w konwencji sentymentalnej, podejmujące charakterystyczne dla nurtu wątki i tematy: pogardę dla fałszu, pozoru, próżności dworskiego życia (...) Jego teksty drukowane były m.in. w „Dzienniku Wileńskim”, „Noworoczniku Litewskim”, „Roczniku Literackim”.
Dorota Samborska-Kukuć, Literatura polska nad Dźwiną w 1 poł. XIX wieku — zarys syntetyczny, (w:) Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, t. VI, red. Wojciech Walczak, Karol Łopatecki, 2013, s. 568