Nic tak nie obnaża intelektualnej miernoty obecnej władzy jak jej próby satyryczne. „Studio YaYo” i „W tyle wizji” to suchariada level master. Gdyby to puszczano w Guantanamo, wszyscy osadzeni dawno wsypaliby całą siatkę wspólników i świat byłby wolny od terroryzmu.
Cringe jest przecież wyrafinowaną torturą, rodzajem straszliwej ambiwalencji, gdy jednocześnie brzydzisz się i litujesz. Kiedy z dowcipu, który cię nie śmieszy, śmiejesz się głośno tylko dlatego, że opowiedział go wódz, może to być objawem oportunizmu, lojalności albo empatii wobec opowiadającego.
Wojciech Kuczok, Brecht przez łzy, Przegląd, 27.10.2019
Jednak trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że w omawianej produkcji granica między celnym, dobrze podanym humorem a
cringe’em jest bardzo cienka, a czasem w ogóle jej nie było. Taki jest właśnie skutek uboczny bezkompromisowości na ekranie. Czasem twórcy za bardzo zapędzają się i przekraczają pewien próg dobrego smaku. A w „Tylko nie ty” jest kilka momentów, że zamiast śmiechu pojawiły się u mnie raczej ciary żenady. Nie będę zdradzał oczywiście, o które sceny chodzi, ale na pewno sami się domyślicie w czasie seansu. Widać po nich było, że Will Gluck myślał, że cokolwiek poda odbiorcom, to przyjmą to z rozpędu.
popzona.pl, 16.02.2024
