brat witalijski

Pod wrażeniem wielkości floty pruskiej załoga meklemburska i bracia witalijscy podjęli rokowania z dowództwem krzyżackim, przyspieszone oblężeniem Visby przez wojska pruskie. W początkach kwietnia 1398 r. całość wyspy została przekazana wojskom pruskim po opuszczeniu jej przez Meklemburczyków i braci witalijskich.

Edmund Cieślak, Historia Gdańska. Do roku 1454, 1978, s. 434

Piraci straszą w Helu do dziś. Dwie najbardziej oblegane knajpy nazywają się Kapitan Morgan i Admirał Nelson. Natomiast wizerunków postaci z opaską na oku i hakiem zamiast ręki jest tu zatrzęsienie.
Przywódcą Braci Witalijskich był niejaki Klaus Störtebecker, zwany malowniczo Tęgopojem. Był rudy i brodaty. Nie wyglądał jak pirat z helskiego straganu. Pod koniec XIV wieku nie noszono kapeluszy i żabotów, tym bardziej pistoletów z zamkami skałkowymi. Klaus zapewne chodził w kapalinie na głowie, w kolczej zbroi, z mieczem u pasa i toporem w dłoni. Jego pirackie atrybuty nie różniły go znacząco od „zwykłego” średniowiecznego rycerza — rozbójnika.

NKJP: Dziennik Bałtycki, 2009