Pjongjang

Po zwolnieniu kilku rzekomych „elementów wywrotowych” Dzong Il przyjął wszystkich pozostałych filmowców do partii — w owym czasie oznaczało to bardzo wysoką pozycję społeczną i zaszczyt zarezerwowany dla elity. (...) Gdy umierał jakiś pracownik studia, Dzong Il pilnował, żeby za pogrzeb płaciła partia i by zadbano o członków rodziny zmarłego; najwybitniejsi aktorzy, reżyserzy oraz scenarzyści mieli obowiązek uczestniczenia w uroczystościach pogrzebowych na cmentarzu zarezerwowanym dla męczenników walki za ojczyznę, na wzgórzu nad Pjongjangiem. „Towarzysz Kim Dzong Il kocha artystów filmowych i dba o nich” — mówi o nim folder wytwórni. „Kiedy otrzymuje coś dobrego, dzieli się tym z filmowcami. Unieśmiertelnia ich zarówno za życia, jak i po śmierci”.

Paul Fischer, Kim Dzong Il. Przemysł propagandy, 2015