imienny

(...) dosiada się kobieta (opisana zresztą od razu z podejrzaną wnikliwością) i — napomyka coś mimochodem o panujących w pensjonacie hałasach. Wówczas w Karola (który dotychczas robił z siebie mrukliwego ponuraka, wszystko, żeby mieć spokój) jakby diabeł wstąpił: proponuje z miejsca współpracę: ona będzie w nocy śledziła hałasujących, a on rano, otrzymawszy od niej imienną listę, będzie ich wszystkich „beształ”. Dama, która (nie wiedzieć zresztą, czemu aż tak) poczuła się tą propozycją dotknięta, odrzekła, że gdyby nie jego siwe włosy (a obszedł był właśnie sześćdziesiątkę), toby mu zaraz dała „w papę”.

NKJP: Adam Wiedemann, Sęk Pies Brew, 1998

Inicjatywa stworzenia Muzeum zrodziła się właściwie równocześnie w środowisku naukowym włoskim i polskim. Pracownicy Uniwersytetu Rzymskiego zaoferowali salę na zbiory kopernikańskie i zaapelowali do Polaków o pomoc w gromadzeniu eksponatów. Pierwszym, który odpowiedział na apel, był Józef Ignacy Kraszewski. Pisarz przesłał do Rzymu trochę książek i broszur związanych z życiem i pracą astronoma, album pamiątkowy oraz kopię portretu ojca Kopernika i kilka medali pamiątkowych.
Początki były skromne, bo wielu wybitnych polskich intelektualistów nie odpowiedziało na imiennie skierowany do nich apel twórców Muzeum.

NKJP: Marek Borucki, Polacy w Rzymie. Od czasów Mieszka I do Jana Pawła II, 1995