brazylijka

Kawy! — wrzeszczał przybyły do ucha pana Barenblutha. — Trawy? — Kawy! — wysilał się przybyły. — A to co innego. Trzeba było tak mówić od początku. A co by pan szanowny powiedział na mokkę? Albo na brazylijkę?

W. Paźniewski, Skoro świt, 1997, s. 179

I tak liczni w Polsce amatorzy picia kawy kilkakrotnie zmuszani byli konstatować, że ich ulubiony napój pada ofiarą racjonalizacji importu. Ich żal znajdował wyraz w anegdocie. Stało się tak pod koniec rządów Gomułki, co skwitowała popularna rymowanka „Towarzysz Gomułka polecił pić zamiast kawy ziółka”. Kawy zabrakło też w połowie rządów Gierka, kiedy rynek zarzucono niskogatunkowymi mieszankami o egzotycznych nazwach: kolumbijka i brazylijka. Uznano to za przejaw twórczości nazewniczej ówczesnego pierwszego sekretarza.

L.J. Jasiński, Bliżej centrum czy na peryferiach?, 2011, s. 309