Dowland

Jego utwory stały się synonimem muzycznej melancholii. Dowland sam ukuł bardzo pod tym względem nośną formułę (dziś powiedzielibyśmy hasło reklamowe): Semper Dowland, semper dolens, a takie utwory jak Flow my tears czy Lachrimae stały się synonimem twórczości „zawsze smętnego” kompozytora. Nie cała to jednak prawda o naturze Dowlanda. W jednym z esejów poświęconych muzyce barokowej — zatytułowanym Pierścienie Saturna — Dariusz Czaja kreśli znacznie bogatszy i wielowymiarowy jego portret. Dowland był „w istocie dość pogodnym człowiekiem”, bywalcem salonów, „dobrze wprzęgniętym w międzynarodowe życie wyższych sfer”, a celebracja smutku, melancholii i łez to raczej „artystyczna kreacja na użytek publiczności”.

filharmonia.pl, 12.2015