Definicja
wielka rewolucja francuska to okres w historii Francji (lata 1789–1799), w czasie którego zostały obalone monarchia absolutna i ustrój stanowy oraz ustanowione monarchia konstytucyjna (konstytucja z 3 IX 1791), a następnie proklamowana I Republika; niektórymi z ważnych wydarzeń tego czasu było: a) zdobycie 14 lipca 1789 roku przez lud Paryża Bastylii, co obchodzone jest do dziś we Francji jako główne święto narodowe; b) przejęcie wiosną 1793 roku władzy przez jakobinów, co było początkiem okresu oficjalnego rewolucyjnego terroru i dyktatury, którego apogeum nastało w okresie wojny domowej 1793–94; c) obalenie w lipcu 1974 r. jakobinów i uchwalenie 23 IX 1795 nowej konstytucji; d) zamach stanu z 9 XI 1799 dokonany przez Napoleona Bonapartego; wielka rewolucja francuska — ze swoim hasłem „wolność, równość, braterstwo” — była wzorem dla wielu wielu ruchów rewolucyjnych w Europie i w Ameryce Łacińskiej w końcu XVIII i w XIX wieku
