włącznik
1. włącznik (np. światła)
Gramatyka
rzeczownik rodzaj męskorzeczowy odmienny
formy w tabelce:
formy alfabetycznie: włącznik; włącznika; włącznikach; włącznikami; włączniki; włącznikiem; włącznikom; włączników; włącznikowi; włączniku
2. włącznik (część mowy)
Definicja
włącznik to część mowy wyróżniana w nowszych opisach gramatycznych polszczyzny, wprowadzająca zdanie zależne na miejsce otwierane dla niego przez jakieś wyrażenie ze zdania nadrzędnego, zwykle przez czasownik, np. uważał, że..., nie spodziewała się, żeby..., utrzymywali, jakoby..., pytanie, czy...; większość włączników tradycyjnie zaliczana była do spójników podrzędnych
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
Opisywany czasownik wymaga podmiotu osobowego i dopełnienia zdaniowego wprowadzanego przez włącznik że (oczywiście możliwe są składniowe przekształcenia postaci dopełnienia, np. jego nominalizacja). Przyjmuję, że operatory że, żeby nie są odrębnymi jednostkami, nośnikami własnego dictum, które dałoby się oddzielić od dictum czasownika (zob. Bogusławski 1988: 12–16, a także Danielewiczowa 2002: 32). Nie da się więc sensownie rozłożyć całostek sugerować, że, sugerować, żeby na odrębne byty językowe. Konsekwencją takiego założenia jest konieczność rozdzielnego potraktowania czasowników przyłączających dopełnienia zdaniowe za pomocą włącznika że i tych, dla których charakterystyczny jest włącznik żeby.
Alicja Wójcicka, „Nie powiedział tego, tylko zasugerował”. Znaczenie czasownika [ktośi] sugeruje [komuśj], że_, Linguistica Copernicana, nr 1 (3), 2010
Gramatyka
rzeczownik rodzaj męskorzeczowy odmienny
formy w tabelce:
formy alfabetycznie: włącznik; włącznika; włącznikach; włącznikami; włączniki; włącznikiem; włącznikom; włączników; włącznikowi; włączniku