ruń

Pierwsza młoda zieleń teraz, po tym smutnym pogrzebie, stanowiła jakby zapowiedź nowego, wiecznie odradzającego się życia. Była tak delikatna, że chciało się jej dotknąć i przycisnąć do warg. Zbliżyłem się do Tietra-Wietra i pokazałem mu świeżą ruń u jego stóp. Chciałem podzielić się z kimś moimi wrażeniami... Ale Tietier-Wietier powiedział rozdrażnionym głosem:
— Wiesz przecież, że jestem ślepy... Zresztą, co mnie obchodzą trawki... Wolałbym usłyszeć od ciebie coś mądrego... o szkole...

Jan Brzechwa, Gdy owoc dojrzewa, 1958