Strawiński w swoich
ragtime’ach wykorzystuje wszystkie atrybuty gatunku. Respektuje metrum, a jeśli je zmienia, potrafi w tym zachować umiar. Wprowadza wiele odmian figur rytmicznych. Wymyślając tematy główne, trzyma się radosnych nastrojów i lekkości ich pokazów. Poza tym jest twórczy. W stosunku do konwencjonalnych
ragtime’ów jego utwory wnoszą o wiele bardziej rozwinięte i bogatsze układy harmoniczne i ciekawe przejścia tonalne. Na podkreślenie zasługują także rozwiązania wprowadzone głównie do
Ragtime’u na 11 instrumentów, zwłaszcza mozaikowe operowanie fragmentami tematu i nadzwyczajne operowanie instrumentami w celu osiągnięcia zmienności barwy. Kompozytor pokazuje tym samym, że
ragtime nie musi być łatwą muzyką popularną, lecz że może mieć nowe, artystyczne oblicze.
Sabrina Stachel, meakultura.pl, 12.12.14
