pomarańczówka

W kredensach, za szybkami, często rżniętymi we wzorki, drzemały kieliszki. Na ich dnach osiadał kurz, a jeżeli nie zostały w porę umyte, kurz mieszał się z lepkością pozostałą po słodkim alkoholu — po wiśniówce, po ratafii, po pomarańczówce lub cytrynówce.

NKJP: Dziennik Polski, 2008

Mam pierwszego w życiu kaca. Nie, drugiego. Pierwszy raz w Toruniu, w czasie przerwy świątecznej, kiedy zostałyśmy z Lotą same w akademiku i piłyśmy pomarańczówkę w kubkach, zagryzając kiełbasą polską! Wtedy było gorzej, od tamtej pory nie tknęłam nigdy pomarańczówki. Nie pijałam wódki, ale żeby kobiecie podawać po piwie koniak z colą?

NKJP: Krystyna Kofta, Monografia grzechów z dziennika 1978–1989, 2006

To ostatni moment, aby nastawić pomarańczówkę, wykorzystując resztki zapasów owoców dojrzałych pod koniec roku. Prezentowany przepis jest jednym z prostszych pomysłów na pomarańczówkę. (...)
Pomarańczówka przygotowywana wedle tego sposobu jest dość słodka i bardzo aromatyczna, ale praktycznie pozbawiona goryczy. Ma jasną, żółtopomarańczową barwę przypominającą bardziej cytrynówkę. Jej smak jest o tyle osobliwy, że wyczuwa się go raczej gardłem niż językiem — po wypiciu z początku czuje się przede wszystkim zapach i słodycz, natomiast dopiero po przełknięciu wyczuwalny staje się intensywny, lekko „szorstki” smak pomarańczy.

pracownianalewek.blogspot.com, 22.04.13