perfekt

Kiedy przyjechała do Stanisławowa mówiła perfekt po niemiecku i nieźle po francusku, co jej wystarczyło, aby swobodnie poruszać się w polskim towarzystwie.

NKJP: Tadeusz Olszański, Kresy Kresów Stanisławów, 2008

— (...) Ssekretarz dał mi do zrozumienia także, że naszym francusskim nie ma co z Amerykanami rozmawiać. Rozumiesz, przyjęcia, koktajle, a my ani w ząb po angielsku. Pani ambassadorowa w Rzymie po francusku ani be ani me. Nie posługuje się tym językiem — poprawił się hrabia, oceniając niewłaściwość określania talentów językowych ambasadorowej zaprzyjaźnionego mocarstwa polskimi idiomami. — Takie czassy, moja kochana, takie czassy. Tak więc, nolens volens, musisz, kochanie, poduczyć się angielsskiego, ja też wezmę lekcje. No, nie musi to być perfekt angielsski, wiadomo, że na przyjęciach trzeba coś mówić, ale przecież i tak nikt nie słucha — filozofował Stasio.

NKJP: Roman Antoszewski, Kariera na trzy karpie morskie, 2000