Definicja
ojcami pustyni nazywa się w tradycji chrześcijańskiej radykalnie ascetycznych mnichów chrześcijańskich z początkowych wieków n.e. (III–VI w.), prowadzących samotne życie, zwykle w jaskiniach lub dawnych grobowcach, na pustyniach egipskich, syryjskich i palestyńskich, utrzymujących się z własnej pracy; po ojcach pustyni pozostały pisma i historie o ich sentencjach, powiedzeniach i czynach, nieraz pełne zaskakującej głębi psychologicznej
Pełną treść widzą tylko abonenci Dobrego słownika.
Zyskaj dostęp do tej i 4974 pozostałych informacji poprawnościowych.
zamów
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
Dla
ojców pustyni płakanie nad własnymi grzechami było wyrazem intensywnego przeżywania Boga. Twierdzili, że do zjednoczenia z Bogiem i kontemplacji można dojść jedynie drogą poznania własnej bezsilności. Uważali, że ten, kto poznał swój grzech, jest większy od tego, kto wskrzesza umarłych, i od tego, kto naucza.
Dorota Szczerba, Praktyczny leksykon modlitwy, 2008, s. 82