lekcja

Trudno jest w krótkiej recenzji, bez wszechstronnej analizy tekstologicznej, zająć osobne stanowisko co do licznych przypadków lekcji innych niż we wcześniejszych edycjach, stąd nie będę przedstawiał szczegółowo tego zagadnienia. Zaznaczę tylko, że sporo tu nowych ustaleń, a cieszą zwłaszcza te, które odmieniają znany nam dotąd tok semantyczny danego utworu. Tak więc, gwoli przykładu, w wierszu Do Franciszka Szemiotha zaproponowano w wersie 14 lekcję: „wiedzie”, miast przyjętego w Dziełach wszystkich: „nieszczęścia” (s. 453), we fragmencie poetyckim rozpoczynającym się incipitem „Słuchaj, młody człowieku” przyjęto w wersie 2 lekcję: „kaweczkach”, zamiast obowiązującej dotąd: „traweczkach” (s. 477), w pierwszej redakcji wiersza Ojczyzna, Twoja święta kochanka... odrzucono lekcję Kleinera i Kuźniara w wersie 29: „święte cisze”, i przyjęto zbliżoną do edycji Gybrynowicza [sic! — DS] i Hahna: „świata cisze” (s. 496); w wielu utworach dopełniono strofy w zgodzie z autografami o brakujące fragmenty, zredagowano inaczej niż dotychczasas [sic! — DS] wersy przekreślone przez poetę w manuskrypcie lub nadpisane nad już istniejącymi wersami, słowem - edytorzy pochylili się nad każdą wątpliwą odmianą czy lekcją, niejasną redakcją, kłopotliwym odczytaniem autografu, starając się oddać możliwie wiernie autorski zamysł Słowackiego.

Mirosław Strzyżewski, recezja: „Wiersze. Nowe wydanie krytyczne”, Juliusz Słowacki, oprac. Jacek Brzozowski i Zbigniew Przychodniak, Poznań 2005, „Pamiętnik Literacki” 2007, 98/4, s. 193