eseista

Według teorii Kazimierza Wyki (popieranej również przez Czesława Miłosza) pierwsi polscy eseiści pojawili się po odzyskaniu niepodległości w 1918 r.

Jacek Hnidiuk, Forum Akademickie 04/2013

Jednak pozycję jednego z najważniejszych eseistów polskich (a były to czasy, gdy eseistyka była zajęciem prestiżowym i nawet przynoszącym pewną popularność) przyniosły mu głównie trzy wydane w ciągu zaledwie dwóch lat (1980–1882) książki: „Teatr — społeczeństwo”, „Polski Kosmos” (pierwsza w PRL książka o Gombrowiczu) i „Fragmenty o polskiej literaturze”.

Piotr Bratkowski, Newsweek, 7–12.01.2014, numer 2, s. 93

Pisanie esejów wymaga sporego talentu literackiego, doskonałej znajomości tematu i wyjątkowej oryginalności myślenia. Eseiści są na ogół doświadczonymi pisarzami, myślicielami czy wybitnymi naukowcami, którzy, poznawszy dogłębnie jakieś zjawisko, wyrażają własne poglądy na nie. Esej często stanowi ogniwo w dyskusji na jakiś temat, jest szeroko komentowany i — wraz z innymi pracami podobnego typu — wchodzi do kanonu wiedzy na jakiś temat.

rjp.pan.pl, 2002