Najwygodniejszym i najbardziej bezpiecznym rozwiązaniem problemów periodyzacji byłoby przyjęcie terminologii stosowanej w historiografii sztuki i literatury włoskiej, a mianowicie oznaczenie okresów za pomocą nazw stuleci: quattrocento to tyle co wiek XV, czyli lata (tysiąc) czterechsetne,
cinquecento — wiek XVI, seicento — wiek XVII itd. Zjawiska w kulturze tych wieków dominujące określać można mianem: quattrocentyzm, cinquecentyzm, seicentyzm itd. Terminologia ta jest tak neutralna, że pozwala uchylić wątpliwości, jakie nastręcza klasyfikowanie twórców i zjawisk wedle ich ideowej i stylowej przynależności, posiada jednak tę dość poważną wadę, że milcząco zakłada występowanie zmian i przełomów na granicy stuleci.
NKJP: Jerzy Ziomek, Renesans, 1973