bieszczadnik

Drugim zwierzęciem był żbik, który przypomina kota domowego, ale nim nie jest. Kiedy o nim słuchaliśmy, naukowcy dyskutowali, czy żbiki jeszcze w Polsce w ogóle żyją. Wreszcie trzecim był wąż Eskulapa. — Jest długi na kilka metrów i gruby jak ramię drwala. Dusi swoje ofiary — opowiadali przy zupie bieszczadnicy, a Romek i ja postanowiliśmy, że musimy go znaleźć.

wyborcza.pl, 16.10.14

Janusz Zubow, bieszczadzki rzeźbiarz, wagabunda, jeden z ostatnich zakapiorów, nie żyje. W minioną sobotę grono bieszczadników pożegnało Go na cmentarzu w Cisnej.
Absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych przyjechał w Bieszczady ponad dwadzieścia lat temu. Imał się różnych zajęć. Wypalał węgiel drzewny, rzeźbił, ale przede wszystkim wędrował po górach. Nigdzie długo miejsca nie zagrzał. Mieszkał w Chrewcie, Rzepedzi, Chmielu, na Połoninie Wetlińskiej, na Szczerbanówce, w bacówce na przełęczy Orłowicza, w Cisnej, a po śmierci Jędrka Wasielewskiego-Połoniny — zamieszkał w domu nad potokiem w Kulasznem.

NKJP: Dziennik Polski, 2000