abat

Na nieszczęście przemyślnego abata oliwa spadła w cenie i spekulacya się nie udała. Canova był niezmiernie dobroczynny. Ale Sartori, gdzie mógł, odsuwał potrzebujących, aby tylko dla niego więcej pozostało po śmierci mistrza. Nie lubiano też abata w całym Rzymie, wiedziano, że gdzie może, wyzyskuje Canovę, a co gorsza, namawia go do pracy nad siły, chcąc z jego talentu korzystać. Dziwiono się też, że Canova, pomimo że wiedział o różnych sprawkach przebiegłego abata, trzyma go u siebie i dobrze się z nim obchodzi. Artysta chciał jednak uszanować w nim pamięć i życzenie matki.

Kazimierz Chłedowski, Rokoko we Włoszech. Ludzie, literatura, sztuka, 1915, s. 463