Omańczyk

Jechałem już kilkanaście dni, byłem zadowolony (...) i z coraz mniejszym zapasem wody. Przecież Omańczycy byli tak gościnni, że wystarczyło zejść z hulajnogi, wyciągnąć rękę z kciukiem, zatrzymać samochód. Wtedy arabska rodzinna nerwowo robiła miejsce dla mnie, Krysi i hulajnogi, a ja odpowiadałem — dajcie mi łyka wody, w 99% dostawałem 1,5 litra niegazowanej, mojej ulubionej. (...)
Wówczas powiedziałem w pracy, że przewróciłem się na rowerze, wtedy i tak nikt by mi nie uwierzył, że w przyszłości przejadę Oman hulajnogą.

nieprzespanenoce.wordpress.com, 11.10.2015